“Ik ga mijn snelle praten niet veranderen tijdens een webinar. What you see is what you get.” Zo’n soort opmerking kwam ik afgelopen week ergens tegen op de socials. Een ondernemerscoach was meerdere malen gevraagd of ze misschien iets langzamer kon praten, maar gaf daar geen gehoor aan.
Ik vond het intrigerend! Want ergens begrijp ik dat wel: je stem, dan ben JIJ. En als je daar kritiek op krijgt, kan dat heel vervelend voelen, alsof JIJ wordt afgekeurd. Ook ligt hier een idee onder van: “zo ben ik nou eenmaal.” Maar is dat eigenlijk wel zo?
Waarom praten mensen snel? Ik heb er geen wetenschappelijk onderzoek naar gedaan, maar er zijn me uit de coachpraktijk wel dingen opgevallen:
- Mensen die nerveus of angstig zijn, gaan sneller praten
- Veel hoogbegaafden praten erg snel, waarschijnlijk omdat ze ook snel denken.
- Enthousiaste, extraverte mensen zijn ook geneigd sneller te praten.
- Mensen die bang zijn om onderbroken te worden praten sneller.
De vraag is natuurlijk: hoe erg is dat? Opzich helemaal niet erg, als jij er zelf geen last van ondervindt. Maar…..de reden dat je praat is vaak omdat je iets wilt overbrengen aan de ander, en je hoopt dat die het kan ontvangen. Zeker tijdens een webinar of presentatie!
Vanuit polyvagaal perspectief is het ook interessant: de manier waarop je spreekt is een weerspiegeling van je eigen staat: dit kan een fight/flight staat zijn, omdat sneller (en hoger) spreken gelinkt is aan onze vecht- en vluchtrespons. Het daarbij lang doorspreken op één adem, zonder rustig tijd te nemen voor een inademing, kan duiden op nervositeit. Ook als iemand vanuit enthousiasme heel snel spreekt, duidt dit op een hoge mobilisatie in het systeem. Er ontstaat dan een ‘pratend hoofd’ dat niet langer belichaamd lijkt.
En wat doet dit met het systeem van de ander? Hoe is het voor jou om te luisteren naar iemand die ‘ratelt’?
We worden er als luisteraar vaak zelf ook nerveus en onrustig van! Plus: het word dan ook moeilijk om te begrijpen wat iemand precies wil zeggen, de boodschap gaat grotendeels verloren.
Dit komt omdat we met onze stem één van de belangrijkste signalen van co-regulatie overbrengen aan de ander. Denk maar aan hoe een moeder spreekt tegen een baby’tje. Als luisteraar is ons gehoor erop gebouwd om frequenties van de rustige spreekstem met fijne prosodie op te vangen als signalen van warm welkom en veiligheid. Maar: als de stem van de spreker bij ons een gevoel van onrust en nervositeit opwekt, gaat ons gehoor andere dingen doen: op zoek naar lage en hoge tonen die mogelijk kunnen wijzen op gevaar in de omgeving. En dus wordt het moeilijker om de aandacht bij de spreker en zijn verhaal te houden.
Vanuit de spreker gezien kan er het volgende gebeuren: je staat je verhaal te houden en je voelt en ziet dat mensen afhaken. Dat kan voor jou dan weer een ‘cue of threat ‘ zijn, waardoor je gaat denken: o jé, ik doe het vast niet goed, want ze luisteren niet meer!
Kortom: misschien is het toch een goed idee om in sommige gevallen, te (leren) vertragen in je spreken. Het zorgt ervoor dat het rustiger in je eigen lijf word én de luisteraar zal zich veilig voelen en je boodschap kunnen ontvangen.
TIPS:
- Neem de tijd om tijdens je verhaal tussendoor een diepe adem -het liefst door je neus- te nemen.
- Hoe veilig voel je je zelf? Wat kun je doen om jezelf ‘cues van safety’ te geven?
- Houd contact met je publiek: zijn ze nog aangehaakt? Krijgen ze voldoende tijd om te ontvangen wat je zegt?
- Houd contact met je eigen lijf: kun je bijvoorbeeld je voeten nog voelen?
Ben jij zo’n ratelende enthousiasteling of angsthaas? Voel je vrij om contact op te nemen voor een 30 min. inspiratiegesprek!