We kennen het allemaal:
dat gevoel van “straks val ik door de mand” of “wie zit er nou op míj te wachten?”.
Vooral wanneer we iets willen doen dat spannend is, zoals spreken in een groep, onze waarheid uitspreken
of… simpelweg onze stem laten horen.
En toch voelen we van binnen dat er iets is dat gehoord wil worden.
Dat we iets te brengen hebben. Iets dat resoneert met wie we werkelijk zijn.
Maar precies daar, op het kruispunt van verlangen en kwetsbaarheid,
komen vaak de bekende remmingen om de hoek kijken:
“Misschien moet ik eerst nog wat zekerder zijn.”
“Ik moet gewoon even doorzetten.”
“Anderen doen dit vast veel beter dan ik…”
Dat soort gedachten zijn zelden puur rationeel.
Ze hebben vaak hun wortels in iets diepers:
een zenuwstelsel dat probeert ons te beschermen tegen afwijzing, oordeel of schaamte.
Impostergevoelens zijn niet (alleen) een denkfout
Het zogeheten imposter syndroom – dat gevoel dat je ieder moment ontmaskerd kunt worden –
zien we vaak als een mindsetprobleem.
Maar wie kijkt met de bril van de polyvagaal theorie
ziet dat het óók (en misschien wel vooral) een lichamelijk en relationeel fenomeen is.
Ons autonome zenuwstelsel is namelijk voortdurend op zoek naar signalen van gevaar.
En zodra het dat vindt: een blik van afwijzing, de vergelijking met een ander die beter lijkt, komt dat stemmetje: “zie je wel, ik ben niet goed genoeg en daar gaan ze nu achter komen!”
Gelukkig is er ook goed nieuws: wij als mensen kunnen iets dat dieren niet kunnen: ons richten op signalen van veiligheid! We kunnen ons autonome zenuwstelsel bewust helpen om deze ‘cues van safety’ te vinden, zodat het ventrale deel van de nervus vagus online komt: het deel dat zorgt dat we ons veilig voelen.
En die veiligheid vinden we niet in ons hoofd,
maar in onze verbinding met anderen.
Dat betekent dat impostergevoelens niet verdwijnen door “jezelf toe te spreken”.
Wat wél helpt, is wanneer ons lichaam – en dus ook onze stem –
mag ervaren dat het veilig is om er te zijn.
In een sfeer van steun, afstemming en ‘shared humanity’.
Samen zingen als natuurlijke co-regulatie
Vanuit de polyvagaal theorie weten we dat co-regulatie – het afstemmen van zenuwstelsels op elkaar vanuit die veilige ventrale vagus -essentieel is voor ontspanning, vertrouwen en zelfexpressie.
En laat samen zingen nou één van de krachtigste manieren zijn om dat te doen!
Wanneer we samen met anderen zingen:
- Synchroniseren we onze uitademingen
- Worden onze uitademingen langer (en dat zorgt ervoor dat de parasympaticus online komt)
- voelen we de resonans van onze stem in ons lijf (wat rustgevend werkt),
- zenden onze zenuwstelsels boodschappen van veiligheid uit naar elkaar
- en ervaren we een gevoel van verbondenheid dat verder gaat dan woorden.
Voor veel vrouwen voelt dit als een vorm van stembevrijding:
je stem gebruiken zonder prestatiedruk, zonder perfectie.
Gewoon omdat het mag.
Omdat jij mag klinken zoals je bent.
Vrouwencirkels als bedding voor groei
Er is iets bijzonders aan samenkomen met alleen vrouwen.
Niet omdat we iets tegen mannen hebben – integendeel –
maar omdat de sfeer in een groep vrouwen vaak nét wat zachter, veiliger en vertrouwder is.
Zeker voor vrouwen die hooggevoelig of intens zijn,
en gewend zijn om zich (onbewust) aan te passen,
kan een vrouwencirkel voelen als thuiskomen.
Je zenuwstelsel hoeft even niets te bewaken.
Je hoeft niet ‘je plek te verdienen’.
Je mag er gewoon zijn, met alles wat er is – stem, twijfel, kracht en verlangen.
🌸 Wil je dit zelf ervaren?
Op vrijdag 14 juni organiseer ik de Woman & Voice-dag in Kampen.
Een dag waarop we samen zingen, oefenen in zichtbaar zijn,
en waar we mildheid en moed met elkaar delen.
We duiken in de werking van het zenuwstelsel,
ervaren hoe zingen werkt als co-regulatie,
en maken ruimte voor stembevrijding in de breedste zin van het woord.
Er zijn nog 7 plekken.
Wil je erbij zijn, of heb je vragen?
Stuur me gerust een berichtje of boek nu direct je ticket: https://voice2blossom.nl/woman-voice/