Waarom langzaam spreken soms het moeilijkste is wat er is
Soms zit ik tegenover een vrouw in een coachingsessie – intelligent, intuïtief, levendig -en terwijl ze vertelt, voel ik: haar woorden zijn al onderweg voordat haar lijf heeft ingehaald waar ze is.
Misschien herken je het ook wel. Dat je merkt: ik spreek mezelf bijna voorbij. Dat je veel te zeggen hebt, snel denkt, en tegelijk niet goed weet waar in je lijf het vandaan komt. Alsof je hoofd een sneltrein is, en je stem het achterste wagonnetje.
Het is iets wat ik vaak zie bij hoogbegaafde of hoogsensitieve vrouwen. Je bent snel, je hebt overzicht, je voelt veel, je denkt in lagen. Maar wat niet altijd meekomt, is… pauze. Ruimte. Een voelbaar tussenstuk waarin je adem kunt halen, contact kunt maken met jezelf én met de ander.
En dat terwijl precies in dat tussenstuk zo veel kracht zit.
✨ Wat maakt pauzeren in spreken zo spannend?
Het klinkt eenvoudig: even stilstaan. Even wachten. Toch voelt het voor veel vrouwen in mijn praktijk kwetsbaar. Alsof je je blootstelt. Alsof de stilte te veel ruimte geeft aan twijfel of oordeel – van jezelf, of van de ander.
In termen van het zenuwstelsel: pauzeren vraagt om een gevoel van veiligheid. Want als je vertraagt, geef je je systeem toestemming om te voelen wat er eigenlijk onder zit. Dat kan best spannend zijn. Zeker als je van jongs af aan hebt geleerd om snel te schakelen, vlot te reageren, of vooral veel te weten.
Dan komt er een stemmetje dat zegt:
“Als ik te lang wacht, denken ze vast dat ik het niet weet.”
“Als ik niet meteen antwoord geef, lijk ik onzeker.”
“Als ik pauzeer, dan… verlies ik de regie.”
Herkenbaar?
Maar wat nou als het tegenovergestelde waar is?
🌀 Pauze als leiderschap
Vanuit polyvagaal perspectief is het moment van pauze juist een teken van regulatie. Een gereguleerd zenuwstelsel durft te vertragen, durft contact te houden met lijf én omgeving. Een rustige adempauze te nemen.
Denk aan iemand die spreekt in een volle zaal, met rustige adem, met een stem die zakt in je lijf. Dat is geen gebrek aan snelheid -dat is belichaamd leiderschap.
Wanneer jij als spreker durft te pauzeren, geef je de ander de kans om mee te voelen, om jouw woorden te kunnen ontvangen. Je geeft veiligheid – en ontvangt die tegelijk. Er is co-regulatie!
💬 Misschien herken je dit:
- Je spreekt in een vergadering, en merkt achteraf dat je je punt niet écht hebt kunnen overbrengen.
- Je geeft een presentatie en hebt het gevoel dat je hoofd “aan” stond, maar je lijf niet echt meedeed.
- Je voert een lastig gesprek en merkt dat je jezelf overschreeuwt – al is het subtiel, al is het professioneel verpakt.
En ergens weet je:
“Als ik iets meer ruimte had durven nemen… was ik dichter bij mezelf gebleven.”
Niet door jezelf tot stilstand te dwingen. Wel door veiligheid en afstemming toe te voegen. Een paar eerste stapjes:
- Voel je voeten voor je begint met spreken. Letterlijk. Daar begint belichaming.
- Luister eens naar eigen stem als je praat. Is die snel, hoog, onrustig? Wat gebeurt er als je een woord verlengt?
- Neem een neusademhaling tussen twee zinnen. Niet geforceerd, maar als rustige uitnodiging aan jezelf.
- Gun je publiek een adempauze. Hoe voelt het om een stilte van 2 seconden te laten vallen?
En bovenal: Wees mild voor jezelf.
Je hoeft immers geen zenmonnik te worden. Alleen iets minder sneltrein. Misschien een relaxt boemeltje in plaats van de TGV?
Dan heb je ook nog rustig de tijd om onderweg uit het raam te kijken. 😉
🎙️ Tot slot: durf te oefenen waar het spannend voelt
Ik weet hoe lastig dit kan zijn – want ik ken het ook van binnenuit.
Wij, veeldenkers, zijn vaak ook veelpraters. En soms zit daar een diep verlangen onder: om écht gehoord te worden. Om te landen. Om met je stem iets te brengen wat klopt, wat raakt, wat mag blijven hangen.
Wil jij ook leren vertragen in je spreken en leren landen in je lijf?
Voel je welkom als je dit herkent. In mijn coaching is ruimte om samen te oefenen, te vertragen en opnieuw te verbinden met jouw unieke stemgeluid. Niet ondanks je snelheid -maar precies daardoor. Boek gerust een gratis voice gesprek!