“Ik weet dat ik in het begin altijd twee keer zo hard moet werken, voordat ze me serieus nemen. Alle vragen stellen ze aan mijn mannelijke collega, die nog maar net ingewerkt is”. Een voorbeeld van een coachee uit de praktijk. Een hele kundige, slimme- en ja jonge- vrouw, die zich erbij neer heeft gelegd dat haar studenten niet direct doorhebben dat zij bij háár moeten zijn voor antwoorden.
Of deze: “Ik voel me altijd klein worden als ik in gesprek ga met bestuurders. Helemaal als ik het niet met ze eens ben. Alsof ik er ineens niet meer toe doe.” Ook deze coachee worstelt met haar rol als vrouw.
Het is vandaag internationale vrouwendag. En goddank, wat is er al een boel veranderd! Als ik naar mijn prachtige oma van 98 kijk, een zeer intelligente vrouw die stopte met werken toen ze trouwde -wat heel gebruikelijk was in die tijd- en haar leven wijdde aan het opvoeden van haar vijf kinderen, dan denk ik wel eens: hoe zou zij het aangepakt hebben als ze van mijn generatie was geweest?
Zou ze net als ik ook haar hart gevolgd hebben, werk en studie hebben gekozen die bij haar paste, een ‘lifelong learner’ zijn geworden, met een prachtig gezin ernaast? Waarschijnlijk wel.
En toch- we zijn er nog niet! Nog steeds hebben vrouwen het gevoel dat ze niet voluit mogen spreken, zingen, lachen en fluisteren. Niet voluit hun plek durven pakken.
Ik keek afgelopen week het bekende Ted talk filmpje van Amy Cuddy de zogenaamde ‘powerposes’: houdingen die ervoor zorgen dat je vanuit je angstige gevoelens meer toegang krijgt tot gevoelens van jezelf groter en waardiger voelen, waardoor je beter kunt presteren. (bekijk hier het filmpje) Vanuit polyvagaal perspectief kun je dan zien: hiermee gaat iemand van de vlucht- naar de vechtstand en dat zorgt inderdaad voor meer energie in het systeem en meer ‘apenrots’ gevoel.
Maar is dat werkelijk wat we nodig hebben? Nog meer vrouwen die vanuit een patriarchaal apenrots dictaat zichzelf groter gaan maken? Wat is er gebeurd met de ‘kracht van kwetsbaarheid’, zoals Brené Brown dat zo mooi zegt? Het prachtigste moment in het Ted talk filmpje is wat mij betreft het moment waarop de spreekster even breekt en haar tranen wegslikt. Het moment waarop haar powerpose haar even in de steek laat en ze voelt welke weg ze heeft afgelegd. Daarmee maakte ze echt contact met haar publiek en raakt ze. Krachtig!
Dus wat hebben we te doen? De gevoelens van kwetsbaarheid boven tafel krijgen, ze aankijken, zodat onze gewonde (beschermende) delen kunnen verzachten en ontspannen. Zodat onze stemmen mee mogen verzachten en we onze stemmen van binnenuit gaan ervaren, als onze bondgenoten.. Om van dááruit onze plek stevig in te nemen. Om van daaruit een bezielde leider, spreker, zangeres, moeder en vriendin te kunnen zijn. Hoe krachtig is dat?
Doe je mee? Happy Women’s day!
Exit imposter, welcome kop boven ‘t maaiveld!
Mijn naam is Franka van Essen, lifecoach en zangdocent.
In mijn coachbedrijf Voice2Blossom begeleid ik slimme, creatieve vrouwen én hun stemmen in 6-8 sessies naar meer (vocale) durf, zichtbaarheid en female leiderschap.